Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

Ντροπή για όλους μας

Τα όσα έγιναν στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας δεν αποτελούν μόνο ντροπή για την Αστυνομία· αποτελούν ντροπή για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ο εξευτελισμός των δύο κρατουμένων από τους βασανιστές-αστυνομικούς ήταν κατά γενική ομολογία μια γροθιά στο στομάχι για όλους όσους πιστεύαμε ότι τέτοια περιστατικά δεν συμβαίνουν πλέον στη χώρα μας, διαδραματίζονται σε κράτη με άλλο πολιτισμό, σε καθεστώτα δικτατορικά ή κατά το όνομα μόνο δημοκρατικά.
Το βίντεο που παίζεται στα τηλεοπτικά κανάλια τα τελευταία 24ωρα είναι ένα σοκ, που πρέπει να μας ξύπνησε από έναν βαθύ λήθαργο, στον οποίο μας έχει ρίξει η εκτίμηση ότι ζούμε σε μια Δημοκρατία που λειτουργεί, που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα από την αυθαιρεσία της όποιας μορφής εξουσίας.
Το βίντεο που είδαμε, έστω και αν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, αποδεικνύει ότι είναι επικίνδυνο να θεωρούνται όλα δεδομένα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, όπως απέδειξαν οι νταήδες αστυνομικοί του Τμήματος Ομονοίας, που όχι μόνο βασάνισαν, αλλά απόλαυσαν, όπως φαίνεται, το έργο τους, γι’ αυτό άλλωστε το βιντεοσκόπησαν.

Μέσα από όσα είδαμε όλοι, πρέπει να καταλάβουμε ότι η Δημοκρατία και όλες οι έννοιες και ιδέες που δίνουν νόημα στον πολιτισμό μας καθημερινά δοκιμάζονται. Η περιφρούρηση των αρχών της Δημοκρατίας αφορά όλους μας, δεν αποτελεί έργο μόνο μιας κυβέρνησης, που σήμερα εγκαλείται από την αντιπολίτευση για όσα έγιναν στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας.
Το ζήτημα αυτό είναι λάθος να αντιμετωπιστεί ως θέμα που έχει να κάνει με τη μικροκομματική αντιπαράθεση. Το κυρίαρχο, το ζητούμενο για όλους, ακόμα και πέρα από την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, πρέπει να είναι το ξερίζωμα της αντίληψης από τις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ. που μεταμορφώνει φύλακες της τάξης σε κοινούς κακοποιούς, σε τραμπούκους, σε βασανιστές. Δεν τα λέω εγώ. Είναι εδώ

ΕΛΛΑΔΑ: ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ Η ΤΙΜΩΡΙΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ
Τ.Θ. 60820, 15304 Γλυκά Νερά, Tηλ. 347.22.59; Fax: 601.87.60;
e-mail: office@greekhelsinki.gr ιστοσελίδα: http://www.greekhelsinki.gr/


ΕΛΛΑΔΑ: ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ Η ΤΙΜΩΡΙΑ

(Έκθεση [1] που διανεμήθηκε στη Συμπληρωματική Συνάντηση στα Πλαίσια της Ανθρώπινης Διάστασης του ΟΑΣΕ με Θέμα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Απάνθρωπη Μεταχείριση ή Τιμωρία, Βιέννη 27 Μαρτίου 2000)

23 Μαρτίου 2000

Εισαγωγή

Η Ελλάδα δεν είναι απαλλαγμένη από την παγκόσμια τάση που έχουν τα όργανα του νόμου να παραβιάζουν συχνά τα δικαιώματα των πολιτών κατά τη διάρκεια της σύλληψης, της ανάκρισης, της κράτησης ή της φυλάκισης. Αυτή η στάση υποβοηθείται από την πρακτική των δικαστικών αρχών οι οποίες σπάνια διώκουν αυτή την εγκληματική συμπεριφορά.. Όταν το κάνουν, οι υποθέσεις φθάνουν στο δικαστήριο πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα. Αυτό συμβαίνει ακόμα και σε περιπτώσεις που στηρίζονται σε ιατροδικαστικά στοιχεία. Περιστασιακά, αδιάσειστα ενοχοποιητικά στοιχεία καθώς και ιατροδικαστικές βεβαιώσεις αγνοούνται από τα δικαστήρια, τα οποία τελικά αθωώνουν τους αστυνομικούς. Οι αστυνομικοί μπορούν να παραμείνουν στο σώμα κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης περιόδου των ανακρίσεων και των δικαστικών διαδικασιών και κατ' αυτόν τον τρόπο είναι σε θέση να ασκούν ανεπίτρεπτη επιρροή σε εκείνους που θα τολμήσουν να ασκήσουν δίωξη εναντίον τους. Οι πρακτικές αυτού του είδους αποθαρρύνουν πολλά θύματα αστυνομικής βίας από το να καταθέσουν μηνύσεις εναντίον αστυνομικών. Τέλος, πολλά αστυνομικά τμήματα διαθέτουν είτε ανεπαρκείς είτε υπερπλήρεις εγκαταστάσεις, με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι να υφίστανται εξευτελιστική μεταχείριση. Πιο κάτω δίνονται μερικά πρόσφατα παραδείγματα. Οι αρμόδιες κρατικές αρχές δεν δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία σε τέτοιες κατηγορίες κι έτσι έχει γίνει ελάχιστη πρόοδος μέχρι τώρα. Βασανισμοί, Κακομεταχείριση και Παραβάσεις Αστυνομικών Οργάνων, Ακολουθούμενες από Ατιμωρησία

Αστυνομική Βία Σε Βάρος Ανηλίκων

Ίσως μια από τις πλέον χαρακτηριστικές υποθέσεις αστυνομικής βίας και βασανισμού που μπορεί να παραμείνει χωρίς συνέπειες για τους δράστες αυτών των πράξεων είναι η υπόθεση δύο ανηλίκων ηλικίας 14 και 16 ετών (με αρχικά Π. Τ. και Δ. Α. αντίστοιχα). Στις 19 Αυγούστου 1994, συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο αστυνομικό τμήμα Κασσάνδρειας στη Χαλκιδική (στη Βόρειο Ελλάδα), ως ύποπτοι κλοπής 460.000 δρχ. από τους εργοδότες τους. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, τρεις αστυνομικοί, ξεχωριστά ή από κοινού, για περισσότερο από μια ώρα, ξυλοκοπούσαν τους δυο ανηλίκους με τα χέρια, τα πόδια, τα γκλομπς και τις λαβές των όπλων τους. Έφτασαν να βγάλουν το πανταλόνι του ενός και να τον υποχρεώσουν να σκύψει και να φωνάξει ''Είμαι πούστης'', ενώσω τον απειλούσαν ότι θα έβαζαν τη λαβή στα οπίσθιά του και θα του έκαναν ηλεκτροσόκ. Όλα αυτά έγιναν για να τους αποσπάσουν ομολογίες. Στο τέλος, προέκυψε ότι εσφαλμένα τους υποψιάστηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι. Ιατροδικαστική έκθεση επιβεβαίωσε τα τραύματα και τα πιθανά αίτια. Οι παραπάνω πράξεις περιγράφηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο στη δικαστική απόφαση αρ. 1263/1998 του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Χαλκιδικής, το οποίο καταδίκασε τους τρεις αστυνομικούς σε φυλάκιση 4 ετών τον καθένα και 5ετή στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων για το αδίκημα του βασανισμού (άρθρο 137 Α του Ποινικού Κώδικα). Παρά τη σοβαρότητα της πράξης τους όμως, οι τρεις αστυνομικοί αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Και το χειρότερο, δεν τέθηκαν σε διαθεσιμότητα από το αστυνομικό σώμα. Στις 3 Μαρτίου 2000 το Τριμελές Εφετείο της Θεσσαλονίκης απάλλαξε τους τρεις αστυνομικούς από τις κατηγορίες αυτές με το σκεπτικό ότι τα περιστατικά βασανισμού ''μεγαλοποιήθηκαν από τους ανηλίκους'' και τα τραύματα προκλήθηκαν από τους εργοδότες τους, προτού οι ανήλικοι μεταφερθούν στο αστυνομικό τμήμα. Ο εισαγγελέας, ο οποίος είχε ζητήσει την καταδίκη των αστυνομικών, στη συνέχεια άσκησε αναίρεση στον Αρειο Πάγο κατά της απόφασης του δικαστηρίου.

Αστυνομική Βία Σε Βάρος Ρομά

Σε ένα κλίμα επαναλαμβανόμενων καταγγελιών για υπερβολική αστυνομική βία κατά των Ρομά τα τελευταία χρόνια, ο φόνος ενός από αυτούς και ο βασανισμός δυο άλλων το 1998, παρά την ύπαρξη ενοχοποιητικών ιατροδικαστικών στοιχείων, κατέληξαν σε απουσία πειθαρχικών μέτρων εναντίον των εμπλεκόμενων αστυνομικών. Οι αστυνομικοί κατά των οποίων ασκήθηκε δίωξη για ανθρωποκτονία ή βασανισμό το 1998 έχουν παραμείνει στην υπηρεσία και οι διαδικασίες συνεχίστηκαν μέχρι τώρα. Αυτό συνέβη παρά την απαγγελία κατηγοριών από το δικαστήριο. Το Υπουργείο απλά διέταξε ατελέσφορες μέχρι τώρα ένορκες διοικητικές εξετάσεις (ΕΔΕ).

Τον Απρίλιο του 1998, ο Άγγελος Τζελάλ, ένας 28χρονος Ρομ, σκοτώθηκε από αστυνομικούς στο Παρθένι (κοντά στη Θεσσαλονίκη) καθώς προσπαθούσε να διαφύγει του αστυνομικού ελέγχου. Η ιατροδικαστική έκθεση βεβαίωσε ότι ο Τζελάλ πέθανε από τραύμα στο κεφάλι που προκλήθηκε από σφαίρα η οποία τον χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Επιπλέον, είχε κι άλλο ένα τραύμα στην πλάτη. Τον Ιούνιο, ο εισαγγελέας πληροφόρησε την αστυνομία ότι είχε ασκήσει δίωξη κατά τριών αστυνομικών για φόνο, ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και άλλες κατηγορίες. Οι αστυνομικοί δεν τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Η υπόθεση δεν έχει εκδικαστεί ακόμα.

Το Μάιο του 1998, οι Λάζαρος Μπέκος και Ελευθέριος Κοτρόπουλος (17 και 18 ετών αντίστοιχα) κακοποιήθηκαν από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια της κράτησής τους σε αστυνομικό τμήμα του Μεσολογγίου. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, είχαν ''μέτριες σωματικές βλάβες από θλών όργανο.'' Τον Ιούλιο του 1998, οι δυο Ρομά κατέθεσαν μήνυση κατά της αστυνομίας και το Δεκέμβριο ασκήθηκε δίωξη κατά τριών αστυνομικών για παράβαση του άρθρου 137 Α του Ποινικού Κώδικα για ''βασανιστήρια και άλλες προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας''. Συγκεκριμένα, κατηγορήθηκαν ότι παραβίασαν την παράγραφο 3, τμήμα 1, για ''από κοινού σωματική κάκωση που τελείται από ένα άτομο, στα καθήκοντα του οποίου ανάγεται η εξέταση αξιόποινων πράξεων, με σκοπό να αποσπάσει από τρίτο πρόσωπο ομολογία, κατάθεση ή πληροφορία''. Καθ' όλη τη διάρκεια του 1998 και πάλι το 1999, οι νεαροί Ρομά παρενοχλούνταν από αυτούς τους αστυνομικούς για να ανακαλέσουν τις καταθέσεις τους. Ακόμα και μετά την ποινική δίωξή τους, οι τρεις αστυνομικοί δεν μετατέθηκαν αλλά ούτε και τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Η υπόθεση δεν έχει ακόμα εκδικαστεί.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1999, ο Νίκος Κατσαρής, ένας 23χρονος Ρομ από τον καταυλισμό του Χαλανδρίου, κατευθυνόταν με τον πατέρα του, το μικρό αδελφό του κι ένα ξάδελφο προς το Ναύπλιο. Εκείνη την Κυριακή ήθελαν να ρίξουν μια ματιά σε τρεις υπαίθριες αγορές αυτοκινήτων, χωρίς να έρθουν σε άμεση επαφή με τους πωλητές. Και οι τρεις υπαίθριες αγορές περιβάλλονταν από συρματόπλεγμα. Καθώς έφευγαν από την τρίτη αγορά, τρεις αστυνομικοί σταμάτησαν τους Ρομά και, με την απειλή όπλου, τους είπαν να βγουν από το αυτοκίνητο και να σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Ένας αξιωματικός έκανε σωματική έρευνα, βρίζοντας, κλοτσώντας και χτυπώντας τους. Οι Ρομά ισχυρίστηκαν ότι είχαν πάει μόνο για να κοιτάξουν τα προς πώληση αυτοκίνητα κι όχι για να κλέψουν, όπως υποψιάζονταν οι αστυνομικοί. Σαν απόδειξη της πρόθεσής τους να αγοράσουν αυτοκίνητο, έδειξαν στους αστυνομικούς σημειώσεις με ονόματα και αριθμούς κινητών τηλεφώνων των ιδιοκτητών. Παρ' όλα αυτά, προσήχθησαν στο αστυνομικό τμήμα και κρατήθηκαν σε δυο χωριστά κελιά μαζί με δέκα άλλα άτομα, κυρίως μετανάστες προς απέλαση. Προφυλακίστηκαν διότι η αστυνομία βρήκε δικαστικές αποφάσεις κατά του Νίκου Κατσαρή και του πατέρα του που αφορούσαν απλήρωτα πρόστιμα. Οι δυο ανήλικοι νεαροί αφέθηκαν ελεύθεροι την ίδια μέρα, ενώ ο Νίκος Κατσαρής κι ο πατέρας του αφέθηκαν ελεύθεροι την επόμενη μέρα και μόνο μετά την πληρωμή της εγγύησης από τους συγγενείς τους. Στις 27 Οκτωβρίου, με την βοήθεια του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, ο Νίκος Κατσαρής κατέθεσε μήνυση κατά των εμπλεκόμενων αστυνομικών και στη συνέχεια έκανε καταγγελία στο γραφείο του Συνηγόρου του Πολίτη. Η αστυνομία δεν θεώρησε την υπόθεση άξια ένορκης διοικητικής εξέτασης (ΕΔΕ), δηλώνοντας ότι μια εσωτερική έρευνα έδειξε ότι καμία από τις κατηγορίες δεν ήταν βάσιμη.

Αστυνομική Βία Σε Βάρος Προσφύγων και Μεταναστών

Τα τελευταία χρόνια, περίπου 500-700.000 μετανάστες έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα, οι περισσότεροι παράνομα. Τα δυο τρίτα από αυτούς είναι Αλβανοί και οι περισσότεροι ανήκουν σε μειονοτικές θρησκείες, αν και δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Το 1998 ξεκίνησε μια διαδικασία νομιμοποίησης αυτών των μεταναστών, στα πλαίσια της οποίας 230.000 άτομα έκαναν τελικά αίτηση για άδειες παραμονής. Μόνο σε περίπου 35.000 είχαν χορηγηθεί άδειες μέχρι το τέλος του 1999. Οι μετανάστες υφίστανται συχνές ''επιχειρήσεις σκούπα'' οι οποίες αποσκοπούν στη συνοπτική απέλαση όλων όσοι δεν διαθέτουν νόμιμα έγγραφα. Συχνές κατηγορίες ότι οι μετανάστες υποβάλλονται σε εξευτελιστική και ταπεινωτική, μερικές φορές και βίαιη, μεταχείριση από τους αστυνομικούς κατά τη διάρκεια αυτών των επιχειρήσεων απορρίπτονται στερεότυπα χωρίς καμία έρευνα από τις αρχές.

Το γνωστότερο πρόσφατο παράδειγμα συνέβη στις 3 Ιουλίου 1999. Η αστυνομία περικύκλωσε όλους τους αλλοδαπούς που βρίσκονταν στους δρόμους και, ακόμα κι αν ήταν κάτοχοι νόμιμων εγγράφων παραμονής, τους οδήγησε σε αστυνομικά τμήματα ή ανοιχτά γήπεδα όπου πήραν τα δακτυλικά αποτυπώματά τους για να ελέγξουν αν εκκρεμούν κατηγορίες εναντίον τους. Οι λαθρομετανάστες απελάθηκαν από τη χώρα, ενώ τηλεοπτικά συνεργεία κατέγραφαν την όλη επιχείρηση. Περισσότεροι από 300 διανοούμενοι υπέγραψαν ένα έγγραφο διαμαρτυρίας, όμως μόνο η κατακραυγή των Ελλήνων αγροτών, οι οποίοι ανησύχησαν για τις σοδειές τους σε περίπτωση απουσίας φτηνών αλλοδαπών εργατικών χεριών, έπεισε την κυβέρνηση να υποχωρήσει στο θέμα των μαζικών απελάσεων. Παρόμοιες, λιγότερο γνωστές ''επιχειρήσεις σκούπα'' επαναλήφθηκαν περιοδικά σε όλη τη διάρκεια του 1999.

Συνθήκες σε Φυλακές και Κρατητήρια και Δικαιώματα των Κρατουμένων

Στις 20 Αυγούστου 1999, ο Συνήγορος του Πολίτη πραγματοποίησε ''αυτοψία'' στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Ομονοίας (στο κέντρο της Αθήνας), μετά από καταγγελίες πολιτών. Σε επιστολή προς τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης (7905/99/2.3-27-8-1999), ο Συνήγορος του Πολίτη ανέφερε ότι οι εγκαταστάσεις ήταν υπερπλήρεις: Υπήρχαν 55-115 κρατούμενοι σε κτίριο με –έτσι κι αλλιώς ανεπαρκή- υποδομή για 30 μόνο κρατουμένους. Συνέπεια αυτού ήταν ότι ανήλικοι και ενήλικες κρατούνταν μαζί κατά παράβαση του νόμου. Μια άλλη συνέπεια, σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτισμού και αερισμού, ήταν ότι όλοι ήσαν αναγκασμένοι να φορούν μόνο τα εσώρουχά τους εξαιτίας της ζέστης, ''κατά παράβαση του σεβασμού προς την αξιοπρέπειά τους''. Η καθαριότητα των μοναδικών δυο αποχωρητηρίων ήταν ''τουλάχιστον απαράδεκτη''. Οι περισσότεροι κρατούμενοι είχαν δερματικές και μολυσματικές ασθένειες οι οποίες δεν είχαν καθόλου ή μόνο ανεπαρκή ιατρική παρακολούθηση. Το σοβαρότερο πρόβλημα, σύμφωνα με τον Συνήγορο του Πολίτη, ήταν η μακρόχρονη (μερικές φορές μέχρι έξι μήνες) κράτηση των αλλοδαπών που επρόκειτο να απελαθούν, πράγμα που ''ανεπίσημα μετατρέπει τα κρατητήρια σε φυλακές, χωρίς να έχει προηγηθεί απαγγελία κατηγορίας για αυτούς τους κρατούμενους''. ''Σε συνδυασμό με τις επικρατούσες φρικτές συνθήκες, αυτή η κράτηση θα μπορούσε να θεωρηθεί de facto 'απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.''' Με την παρατήρηση ότι η χρήση του όρου ''επιχειρήσεις σκούπα'' [βλέπε πιο πάνω] είναι ''πολύ προσβλητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια'', ο Συνήγορος του Πολίτη έκανε τη σύσταση, όταν δεν υπάρχουν επαρκείς εγκαταστάσεις, να μην πραγματοποιούνται τέτοιες επιχειρήσεις που οδηγούν σε μαζικές προφυλακίσεις αλλοδαπών. Πρόσθεσε ότι οι αλλοδαποί που δεν μπορούν να απελαθούν αμέσως [από έλλειψη χώρας έτοιμης να τους δεχτεί] θα πρέπει να παίρνουν προσωρινή άδεια παραμονής στη χώρα και να αφήνονται ελεύθεροι. Μετά από αυτή την έκθεση, παρατηρήθηκαν βραχύβιες βελτιώσεις σε εκείνο το αστυνομικό τμήμα. Παρ' όλα αυτά, οι συνθήκες αυτές επικρατούν σε ολόκληρη τη χώρα σε οποιαδήποτε κρατητήρια είναι ανεπαρκώς εξοπλισμένα και/ή υπερπλήρη.

Επείγουσα εγκύκλιος Πολύδωρα περί κολλαβισμού.


Επείγουσα εγκύκλιο πληροφορούμαι πως ετοιμάζεται να στείλει ο Βύρων Πολύδωρας στην οποία:

1) Απαιτεί οι αστυνομικοί να σέβονται και να μη παραβιάζουν τους κανόνες του κολλαβισμού.

Για όσους δεν γνωρίζουν το παιχνίδι μπιζ, παιζόταν και στην αρχαιότητα με την ονομασία "κολλαβισμός". Στην νεώτερη και μάλιστα στην αστυνομική εκδοχή του παίζεται ως εξής:

Ενας κρατούμενος κάνει την "μάνα" κρύβοντας τα μάτια του (αν δεν είναι πρισμένα) και ένας από τους μπάτσους του ρίχνει μια ξεγυρισμένη. Μετά όλοι μαζί οι μπάτσοι φωνάζουν μπιζ ή βζζζ. Ο κρατούμενος ("μάνα" ) ανοίγει τότε τα μάτια (αν ανοίγουν φυσικά) και μαζί με όλους τους μη μπάτσους προσπαθεί να βρεί ποιος τον χτύπησε. Το παιχνίδι παίζεται σε αστυνομικά τμήματα ή σε ανοιχτούς χώρους, διαδηλώσεις, πορείες κλπ.

Στην εγκύκλιο δίνεται οδηγία προς τους μπάτσους να τηρούν την αρχαία παράδοση περί κολλαβισμού , φωνάζοντας κατα τη διάρκεια του ξύλου "κολλαλβανέ, κολλαναροχκομμούνι και άλλα από "κολλ" αντί για μπιζ ή βζζζ.

2) Ολοι οι αστυνομικοί θα υποβαθμίσουν τα κινητά τους. Απαγορεύονται εν ώρα υπηρεσίας τα κινητά με βιντεοκάμερα, φωτογραφική μηχανή, ηχογράφιση, υπέρυθρες (λόγω χρώματος). Επιτρέπεται μόνο το μπλου τουθ (πάλι λόγω χρώματος)


Σάββατο 16 Ιουνίου 2007

Μπάτσοι, ποντίκια, δολοφόνοι.

Να βάλουν κάμερες μέσα στα αστυνομικά τμήματα αντί για τους δρόμους. Και όχι μόνο μία, πολλές, παντού σε κάθε δωμάτιο σε κάθε γραφείο σε κάθε χώρο κάθε αστυνομικού τμήματος. Έχουν περισσέψει πολλές. Μεγαλύτερη αστυνόμευση χρειάζονται οι αστυνόμοι-τρομοκράτες. Ζητάνε αστυνόμευση των πολιτών. Σα δε ντρέπονται.

Παριστάνουν τους έκπληκτους και τους οργισμένους οι πολιτικοί αρμόδιοι, οι προϊστάμενοι και οι συνάδελφοι. Λες και δε ξέρουν τι ξύλο και εξευτελισμός πέφτει μέσα στα αστυνομικά τμήματα και όχι μόνο. Από το video το έμαθαν. Σα δε ντρέπονται.

Πόσα τέτοια περιστατικά συμβαίνουν κάθε μέρα και δεν αποκαλύπτονται; Ακόμα και αυτά που καταγγέλθηκαν στο παρελθόν από τους παθόντες έπεσαν πάνω στο εθιμικό «άσυλο» που χαίρουν τα «αστυνομικά» όργανα. Ποιον κοροϊδεύουν όλοι τους; Σα δε ντρέπονται.

Οργίστηκε ο πρωθυπουργός και ο Βύρων. Σιώπα. Δεν έχουν ιδέα δήθεν. Με το άσυλο των πανεπιστημίων τα έχουν βάλει. Το άσυλο των αστυνομικών τους βολεύει. Σα δε ντρέπονται

Για όλους τους αστυνομεύοντες , κατώτερους και ανώτερους πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα τα παρακάτω μέτρα:

Να περάσουν από ψυχιατρικό έλεγχο. Και να περνούν κάθε δύο χρόνια.

Να καθιερωθεί ένα πιστοποιητικό ψυχολογικής επάρκειας

Να παρακολουθούνται όλα ανεξαιρέτως τα αστυνομικά τμήματα από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης.


Οι παράνομοι τρομοκράτες πήγαν φυλακή, με τους νόμιμους τρομοκράτες τι θα γίνει;

Όχι αυτούς που αποκαλύφθηκαν, και αναγκαστικά θα διωχθούν. Με τους άλλους.

Πόσοι αστυνομικοί γνώριζαν και δε μιλούσαν; Πάρα πολλοί. Σα δε ντρέπονται.

Και μετά παραπονιούνται για το σύνθημα «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».

Όχι τίποτα άλλο, αδικούμε και τα γουρούνια. Ποντίκια έπρεπε να λέμε.

"Δεν μπορούμε να βάζουμε όλους τους αστυνομικούς στο ίδιο τσουβάλι", λένε. Αει σιχτιρ.

Εμείς τους βάζουμε; Μόνοι τους μπαίνουν με την σιωπή και την ανοχή τους.

Σα δε ντρέπονται.

Το "παίζουν" και έκπληκτοι τώρα. "Δεν τους θεωρούμε συνάδελφους αυτούς" λένε τώρα. Αει σιχτίρ. Υποκριτές.

Σα δε ντρέπεστε. Γιαυτό σας λέμε μπάτσους. Γιατί δεν έχετε τσίπα. Ουτε οι αθωοι ουτε οι ένοιχοι.

Μπάτσοι,Γουρούνια,Δολοφόνοι


Το παραπάνω βίντεο ανέβηκε στο You Tube προχθές.Ο τόπος είναι ένα αστυνομικό τμήμα και πρωταγωνιστές 2 Αλβανοί κακοποιοί με Έλληνες αστυνομικούς.
Κοιτάξτε πως περνάνε την ώρα τους και πως βγάζουν το κόμπλεξ τους άνθρωποι που τους πληρώνουμε για να μας "προστατεύουν".

ΑΛΗΤΕΣ..................................................

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

...και τώρα;

Αν απέδειξε ένα πράγμα αυτό το site είναι οι αγαθές προθέσεις.

Αυτό!

Και τέλος!


κι όμως θα μπορούσαμε να το κάνουμε το κέντρο μια πρωτοβουλίας για να προκληθεί ένας διάλογος με τα "ενδιαφερόμενα" μέρη, θα μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε κόσμο. Όπως ακριβώς έγινε και με την περίπτωση της Αμαλίας, θα συρρεύσουμε πάλι εδώ να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας και να διατυπώσουμε τις μελοδραματικές μας σκέψεις με τον επόμενο νεκρό.

Αν δεν είναι έτσι ας προτείνουμε δράσεις.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"