Η ανοχή είναι ταυτόσημη της αδιαφορίας

Επειδή έχω γράψει παλιότερα σε προσωπικό μου blog για το χάλι της Ομόνοιας και κατηγορήθηκα με χαρακτηρισμούς όπως σκληρότητα και απανθρωπιά, νομίζω ότι χρωστάω κάποιες εξηγήσεις...

Η περιοχή γύρω από την πλατεία Ομονοίας εν έτει 2008 είναι ένα τεράστιο γκέτο. Και δεν το λέω μόνο εγώ, το λένε όλοι οι κάτοικοι και επαγγελματίες που βιώνουν καθημερινά καταστάσεις λιγότερο ή περισσότερο απειλητικές.
Αν νομίζετε ότι η ανοχή λύνει το πρόβλημα κάνετε λάθος. Το πρόβλημα θα υφίσταται και θα χειροτερεύει όσο δεν ενδιαφέρεται κανένας.
Για να γίνω σαφής, δεν εννοώ να πάρουμε τα όπλα, αλλά να προχωρήσουμε σε λύσεις που θα ωφελήσουν το κοινωνικό σύνολο.

Σαν αρχή, ο ΟΚΑΝΑ καλά κάνει και υπάρχει. Και θα επιτελούσε κοινωνικό έργο αν ήταν οπουδήποτε αλλού και λειτουργούσε με κάποιον άλλο τρόπο.
Απεξάρτηση δεν σημαίνει παροχή μεθαδόνης, ειδικά από τη στιγμή που με το που θα πάρουν τη μεθαδόνη οι χρήστες, ακριβώς δίπλα θα πάρουν και τη δόση τους από το βαποράκι της γειτονιάς.
Η απεξάρτηση πρέπει να συνάδει με τη γενικότερη αναμόρφωση, δηλαδή οι πρώην χρήστες κατά τη διάρκεια αυτής να έχουν εξασφαλίσει την επιβίωσή τους (οι περισσότεροι είναι άστεγοι και άποροι - εκδιωχθέντες από την οικογένειά τους) και παράλληλα να ξοδεύουν τον χρόνο τους δημιουργικά, μαθαίνοντας να είναι χρήσιμοι.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες παιδιά που αναγκάζονται να κλέβουν ή να εκδίδονται ακριβώς επειδή η απεξάρτηση τους προσφέρει μόνο το υποκατάστατο της δόσης τους και όχι τη στήριξη που πραγματικά χρειάζονται. Αν η κοινωνική μέριμνα εστίαζε περισσότερο στο είναι αντί στο φαίνεσθαι, ίσως και να μπορούσε να λειτουργήσει μία μονάδα που να βοηθούσε αυτά τα παιδιά να απεξαρτηθούν και να ενταχθούν και πάλι στην κοινωνία, αντί να σαπίζουν στα στενά της Ομόνοιας.

Το ίδιο ισχύει και για τους μετανάστες. Ο κύριος όγκος μεταναστών στην Αθήνα είναι παράνομοι, άστεγοι και άνεργοι. Η ανοχή του κράτους όχι μόνο δεν τους κάνει καλό, αλλά και επιβαρύνει τη θέση τους, μιας και δεν πρόκειται να αποκτήσουν ποτέ σωστή διαβίωση αν δεν παρανομήσουν.
Αυτό σημαίνει ότι, είτε θα αναγκαστούν να κλέψουν ή θα εισχωρήσουν σε κυκλώματα πορνείας και ναρκωτικών, γεγονός που δεν πίστευε κανένας μέχρι που συνέβη αυτό, αν και οι περίοικοι ζούσαν καθημερινά παρόμοια γεγονότα μικρότερης κλίμακας.
Από τη στιγμή που τους επιτρέπεται η είσοδος και η παραμονή στην χώρα, θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιου είδους μέριμνα για τους μετανάστες, αλλιώς η μόνη λύση είναι η απέλαση, όσο σκληρό κι αν ακούγεται.
Θεωρώ πως ειδικά για τους πολιτικούς πρόσφυγες, που η απέλαση ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη, θα έπρεπε να υπάρχει κάποια μέριμνα στέγασης και σίτισης, καθώς επίσης και εξεύρεσης εργασίας.
Αυτή τη στιγμή το κράτος το μόνο που κάνει εκτός από το να τους αφήνει να ζουν υποτυπωδώς, είναι να κυνηγάει τους μικροπωλητές (οι οποίοι επέλεξαν να κάνουν τη μόνη δουλειά που μπορούν αντί να εγληματίσουν) αντί να βρει μια φόρμουλα για να τους βγάλει από την "παρανομία" (όπου παρανομία σημαίνει μη φορολόγηση...).

Τέλος, θα αναφερθώ στις πόρνες, όχι γιατί με ενοχλούν από αισθητική άποψη, αλλά γιατί δυστυχώς συμβάλλουν στην υποβάθμιση της περιοχής. Δεν έχω απολύτως τίποτα με τις ιερόδουλες σαν κλάδο και ίσα ίσα πιστεύω ότι είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα και με μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας.
Εκτός του ότι δεν πιστεύω ότι αυτές οι κοπέλες ήρθαν από την Αφρική με σκοπό να εκδίδονται (οι περισσότερες είναι Νιγηριανές) αλλά για να καταφέρουν να ζήσουν, εργάζονται χωρίς την απαραίτητη άδεια, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υποβάλλονται στις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και κατά συνέπεια πάσχουν από διαφόρων ειδών νοσήματα.
Επίσης έχουν "καταλάβει" ένα αρκετά κεντρικό σημείο της πόλης, που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το δημαρχείο των Αθηνών, το οποίο κατά συνέπεια αποτελεί σημείο συγκέντρωσης επικίνδυνων ατόμων κι αυτό δεν είναι προκατάληψη αλλά η πραγματικότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Πιθανώς θα υπάρξει και συνέχεια στο θέμα. Έχω πολλά να πω ακόμα.Κι όσοι δεν το έχετε ζήσει, μη βιάζεστε να αποδώσετε χαρακτηρισμούς.
Σκεφτείτε μόνο, όχι μόνο πόσο διαφορετική θα ήταν η Αθήνα και γενικότερα η Ελλάδα αν νοιαζόμασταν, αλλά πόσο διαφορετικοί θα ήμαστε σαν άνθρωποι, και κατά συνέπεια σαν κοινωνία.
Η λύση δεν είναι να κρύβουμε ό,τι δεν μας αρέσει να βλάπουμε.
Η μόνη λύση είναι να σταματήσουμε να αδιαφορούμε και να ανεχόμαστε καταστάσεις που δεν οδηγούν παρά στο χάος.

Υ.Γ. Ρίξτε μια ματιά κι εδώ, αξίζει τον κόπο