Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Είμαστε χρόνια τώρα. Απλά συζητιόταν πιο χαμηλόφωνα. Απλά δεν είχε γίνει κάτι που να σοκάρει σε τέτοιο βαθμό την κοινωνία, με μόνες εξαιρέσεις τον εμπρησμό στη Marfin και τη δολοφονία των δύο νεαρών αστυνομικών, οι οποίες δημιούργησαν αντικρουόμενα συναισθήματα στην ήδη διχασμένη κοινή γνώμη, σχετικά με το ποιος φταίει, γιατί και πως.
Μάθαμε να ζούμε με τον φόβο σιγά σιγά, να διαβάζουμε κάθε μέρα στα νέα για ληστείες, δολοφονίες, βιασμούς, αυτοκτονίες. Βάλαμε πόρτες ασφαλείας, κάγκελα και διπλά τζάμια στα σπίτια μας. Βάλαμε κάγκελα στα μυαλά μας. Χωριστήκαμε σε στρατόπεδα, άλλοι υπέρ κι άλλοι κατά των μεταναστών, όλοι κατά των μέτρων και πάει λέγοντας. Κάναμε πορείες, διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις εκ των οποίων τίποτα μα τίποτα δεν είχε πραγματικό αποτέλεσμα.

Κρίση. Σαφέστατα και κρίση. Το θέμα είναι ότι έμεινε μόνο σε επίπεδο οικονομίας. Πλέον μιλάμε για κρίση αξιών και για ένα αβέβαιο μέλλον για όλους μας. Κλείνω τα μάτια και βλέπω μπροστά μου έναν νέο εμφύλιο. Μπορεί να μη ζούσα στα Δεκεμβριανά του '44, αλλά τα πρόσφατα "Δεκεμβριανά" τα βίωσα. Και φοβάμαι ότι θα δούμε και πάλι τέτοιες εικόνες και μάλλον αρκετά χειρότερες...

Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει τι εθνικότητας ήταν οι δολοφόνοι του 44χρονου σήμερα και δεν το λέω για να υποβιβάσω τη σημασία του γεγονότος. Μακάρι να τα πιάσουν τα καθάρματα και να τα κρεμάσουν για παραδειγματισμό στην πλατεία Συντάγματος. Φωνάζω χρόνια τώρα για την κατάσταση στο κέντρο, την εγκληματικότητα των αλλοδαπών και την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής αλλά και αστυνόμευσης. Αποτέλεσμα μηδέν. Η ουσία είναι ότι σφαγιάστηκε πισώπλατα και εν ψυχρώ ένας άνθρωπος. Το ότι πήγαινε τη γυναίκα του να γεννήσει πολλαπλασιάζει απλά την αποτροπαιότητα της ίδιας της δολοφονίας. Δυστυχώς, η "μοίρα" (όπου μοίρα = η βούληση του θύτη όπως το βλέπω εγώ) έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι στην σύζυγο και τα 2 πλέον παιδιά του θύματος, αλλά δεν συνηθίζεται οι δολοφόνοι να ζητάνε πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης...
Η συνάρτηση είναι απλή: πεινάω και δεν έχω δουλειά άρα θα κλέψω για να φάω. Καλά μέχρι εδώ, το δέχομαι και δίνω και αρκετό δίκιο, μιας και όλοι γεννιόμαστε με το ένστικτο της επιβίωσης. Πόσο στενά όμως τα όρια με το θα σκοτώσω για να φάω; 3 άνθρωποι οπλισμένοι με μαχαίρι δεν θα μπορούσαν να πάρουν ένα τσαντάκι από έναν άνθρωπο χωρίς να τον σκοτώσουν; Θεωρώ πως ναι, βάσει της κοινής λογικής. Θα μπορούσαν απλά να τον χτυπήσουν και να τρέξουν. Δεδομένου ότι ο άνθρωπος αυτός μαχαιρώθηκε πισώπλατα και δεν είχε καν την ευκαιρία ν' αντισταθεί, μάλλον ξεφεύγουμε από τον πεινασμένο δυστυχή που κλέβει για να φάει και περνάμε σε ένα προφίλ στυγνού εκτελεστή που όχι απλά ο βασικός του σκοπός δεν είναι το να φάει, αλλά και δεν έχει κανέναν σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή.

Ελεύθεροι πολιορκημένοι λοιπόν στην ίδια μας την πόλη... Να κοιτάμε ο ένας τον άλλο καχύποπτα, να φοβόμαστε να βγούμε από την πόρτα μας και να ψάχνουμε σε ποιον θα ρίξουμε την ευθύνη. Οι μεν να κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι δε για να φύγουν οι ξένοι... Δυστυχώς η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και δύσκολα θα τη δει κανείς εν μέσω κρίσης.

(Λυπάμαι πάρα πολύ για το κοριτσάκι που δεν θα γνωρίζει ποτέ τον πατέρα του και για το μεγαλύτερο παιδάκι που τον έχασε. Πιο πολύ απ'όλα όμως λυπάμαι για τη μητέρα, που πέρα από τον πόνο της απώλειας και τις δυσκολίες που θα περάσει για να μεγαλώσει μόνη τα παιδάκια της, θα πρέπει κάποτε να εξηγήσει στα παιδιά της ότι έμειναν ορφανά για μια γαμημένη βιντεοκάμερα!!!)