καλό ταξίδι

Μπαίνοντας στο γραφείο, είδα ένα mail που με άφησε άφωνη. Έλεγε απλά ότι η Αμαλία έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα κι ότι η κηδεία είναι αύριο 26/05/2007 στις 12.30 στο νεκροταφείο Αναπαύσεως στο Κερατσίνι.
Σοκαρίστηκα και μπήκα στο blog της για να το επιβεβαιώσω, όπως και δυστυχώς έγινε.
Δεν ξέρω τί να πω, η κοπελίτσα ξεκουράστηκε πια μετά από τόσο πόνο, αυτό είναι το μόνο "θετικό", αν μπορεί κανείς να το πει έτσι.
Αγωνίστηκε όσο λίγοι, είχε τη δύναμη και το κουράγιο να φωνάξει το άδικο, να παλέψει για το καλύτερο.
Το φωτεινό παράδειγμα των blogs, από σήμερα δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Κι ας μην τη γνώρισα ποτέ, με πονάει αυτή η σκέψη. Και, δυστυχώς, δεν θα μπορέσω να την αποχαιρετήσω αύριο λόγω υποχρεώσεων, γι' αυτό και λέω το αντίο μου από εδώ.
Θα κρατήσω μέσα μου αυτό που θέλησε να μας πει με τον τρόπο της η Αμαλία και θα τα φωνάξω όσο μπορώ:

ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΕΙΣΑΙ

ΑΓΩΝΙΣΟΥ

ΠΑΛΕΨΕ

ΖΗΣΕ

Hooligans

Τι είναι Χουλιγκανισμός;

Ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός δεν είναι τόσο εύκολο να οριστεί, κυρίως γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (media) χαρακτηρίζουν ως χούλιγκαν διάφορα γεγονότα. Ένας απλός ορισμός θα μπορούσε να είναι ο εξής:

Ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός είναι η διαταραχή που προκαλείται από οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων. Τις περισσότερες δε φορές συμπεριλαμβάνει εγκληματική δραστηριότητα και συμβαίνει πριν ή μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Σπανιότερα κατά τη διάρκεια. Ο Χουλιγκανισμός μπορεί να είναι αυθόρμητος αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που καθοδηγείται από τα σωματεία ή τις οργανώσεις των φιλάθλων.

Ο χουλιγκανισμός πρωτοεμφανίστηκε στην δεκαετία του 60, κλιμακώθηκε στις δεκαετίες το 70 και του 80 και εκτοτε είναι σε ύφεση. Παρολαυτα ο χουλιγκανισμός με πιο ευρεία έννοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρχε από τον 19ο αιώνα. Συγκεκριμένα το 1846 στο Derby της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια αγώνα έχουν καταγραφεί διαταραχές ανάμεσα στους φιλάθλους και τους αστυνομικούς.

Ο όρος χούλιγκαν χρησιμοποιείται από τον 1890 για να προσδιορίσει/ χαρακτηρίσει συμπεριφορές συμμοριών του δρόμου (street gangs). παρμένει άγνωστο ποτε για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε ο όρος, παρολαυτά υπάρχει σε αναφορά Λονδρέζικου Αστυνομικού το 1898.

Μια θεωρία λέει ότι η λέξη προέρχεται από το όνομα ενός Ιρλανδού βάνδαλιστη από το Southwark(περιοχή του Λονδίνου, γνωστή κι ως The Borough:αστικό κέντρο), τον Patrick Hooligan. Μια δεύτερη εκδοχή είναι ότι προέρχεται από την συμμορία με το όνομα Hooley από την γειτονιά Islington(το Islington είναι το κέντρο της περιοχής Southwark). Η Τρίτη και τελευταία εκδοχή είναι ότι προέρχεται από την λέξη Hooley οπού στα Ιρλανδέζικα σημάινει σκληρός, δυναμικός.

Όπως και να έχει όλες οι απόψεις συγκλίνουν στα εξής σημεία, προέρχεται από Ιρλανδικής καταγωγής άνθρωπο ή λέξη και γεννήθηκε στην περιοχή Southwark.


Μιλώντας για χουλιγκανισμό αυτόματα το μυαλό μας δεν πάει πουθενά αλλού παρα στην Αγγλία, η Αγγλία θεωρείται για πολλόυς η μητέρα του φαινομένου και μέχρι πρότεινος οι Αγγλοι χούλιγκανς οι πιο σκληροπυρινικοι. Δινοντας μια κοινωνικη προσέγγιση στο φαινόμενο θα παρατηρήσει κανείς ότι η θατσερικη περιοδος οπου και ακμασε ο Αγγλικός χουλιγκανισμός δίνει την δικαιολογία στον κόσμο για τετοιες συμπεριφορες. Η ανεργία και οι δυσκολες οικονομικες συνθηκες είναι προσφορο έδαφος για την βία, η οποία κατά την περίοδο της Θατσερ μεταφράστηκε σε βια στα γήπεδα.

Η λύση φυσικά δόθηκε μέσα από την αλλαγή της οικονομικής κρίσης αλλά και με τα μέτρα τα οποία έλαβε η Αγγλία. Οι κάμερες ασφαλείας εκτος και εντος γηπέδων, οι παρακολουθήσεις των γνωστών αγνώστων, τα εισιτήρια με ονομαστική θέση. Αρκεί να πούμε ότι κατά την διάρκεια του τελευταίου Ευρωπαίκου Πρωταθλήματος στην Γερμανία, η Γερμανικές υπηρεσίες γνώριζαν ακριβώς τις ταυτότητες των πιο γνωστών χουλιγκανς. Σαφώς και επεισόδια υπήρξαν αλλά η απομάκρυνση τους από την χώρα έγινε με συνοπτικές διαδικασίες προλαμβάνοντας τα χειρότερα.

Sources
1.www.liv.ac.uk/footballindustry/hooligan.html
2.www.wikipedia.org/

Έκτακτο Ανακοινωθέν

Σήμερα επικοινώνησε μαζί μου μέσω του e-mail που εμφανίζεται, μία δημοσιογράφος από τον Ελεύθερο Τύπο, η οποία διεξάγει έρευνα για τη βία στα γήπεδα και τους χούλιγκαν.
Επειδή εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα σχετική με το θέμα, υποσχέθηκα να το ανακοινώσω στο blog, έτσι ώστε όποιος ενδιαφέρεται, να επικοινωνήσει απευθείας μαζί της.

Η κυρία ονομάζεται Κωνσταντίνα Γαρνέλη και το e-mail της είναι: kgarneli@e-tipos.com

Παρακαλώ, όποιος θέλει και έχει γνώση επί του θέματος, να μη διστάσει να γράψει.
Είναι μια καλή ευκαιρία για τους bloggers να ακουστούν.

ειμαστε αυτοι που ενοχλουνται...

ποιος απο ολους εμας δεν εχει υποστει εστω και μια φορα ψυχολογικη βια?
ποιος μπορει να πει ομως ποια μορφη βιας ειναι η χειροτερη?
μακαρι να ζουσαμε σε μια κοινωνια τελεια και να μην υπηρχε ποτε η βια..παρολο αυτα υπαρχει..και η χειροτερες μορφες βιας βρισκονται μεσα σε κλειστα δωματια και κλειστα σπιτια..μεσα σε "οικογενειες" και μεσα σε υπογεια..
ποσες γυναικες καθημεριμενα βιαζονται σωματικα και ψυχολογικα ειτε απο αγνωστους ειτε απο συζυγους ειτε απο φιλους?
ποσες εχουν τελικα το θαρρος να το πουν και ποσες ακομα το κρυβουν ετσι ωστε να μπορεσουν ισως να μη το αποδεκτουν?ποσες απο αυτες τις γυναικες ζουν με αυτο μια ζωη και αλλαζουν γενικα το τροπο ζωης και σκεψης τους απο μια τετοια στιγμη?ποσες εχουν τη δυναμη να κανουν καινουργια ξεκινηματα ?
ποσα απο αυτα τα καθαρματα που κυκλοφορουν ελευθερα συνεχιζουν να κανουν τα ιδια χωρις ιχνος συναισθησης και αναμνησης των οσων κανουν?
ποσο αρρωστο ειναι ενα πλασμα ετσι ωστε να μη καταλαβαινει οτι οποια μορφη βιας και αν ασκει πανω στον αλλο εχει επιπτωσεις σε αυτο μια ζωη?
τι θα επρεπε να γινει?να δεχτουν ισως και αυτα με τη σειρα τους την ιδια μορφη βιας?ετσι μονο θα μαθουν?ετσι μονο θα καταλαβουν?ως ποτε??

η βια γεννναει βια..ειναι οντως αληθεια..ποιος ομως μπορει να απαλυνει τα θυματα?και πως?
η βια ομως ασκειται παντα σε ατομα αδυναμα και εκμεταλευσιμα.ανικανα να αντιδρασουν.αν δεχοταν ενας θυτης βια θα ειχε το ιδιο καταστρεπτικο αποτελεσμα οπως σε ενα θυμα?

πολλα ερωτηματα χωρις απαντηση...

κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15^ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.

Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

.

Φακελλάκι... γεμάτο ψυχή!!!

Δυστυχώς, πρέπει να βλέπουμε τα χειρότερα για να ξυπνήσουμε...
Όπως πρέπει να χαθούν ζωές για ν' ασχοληθούμε με το θέμα της βίας, έτσι πρέπει κι ένας άνθρωπος που υποφέρει να μας χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου και να πει: "Έδώ είμαι"
Ο λόγος γίνεται για την Αμαλία Καλυβινού, λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε μάθει την ιστορία της. Αυτή η κοπέλα που, μέσα στον πόνο της, βρήκε τη δύναμη να φωνάξει, να καταγγείλει, να ζητήσει δικαίωση, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους μας!!!
Δεν μιλάω για εκμετάλλευση του ντόρου που δημιουργήθηκε. Ίσα ίσα, που η ανταπόκριση στο blog της Αμαλίας και η δημοσιοποίηση που πήρε κατόπιν το θέμα είναι ένα δείγμα της δύναμης που έχουμε και δεν γνωρίζουμε. Είναι η απόδειξη ότι μπορούμε να βάλουμε έστω και ένα μικρό λιθαράκι για να διορθώσουμε τα στραβά αυτού του κόσμου.
Εσκεμμένα δεν μίλησα τόσον καιρό για την Αμαλία. Ούτε να της γράψω τολμούσα. Δεν ήξερα τί να πω σ' αυτή την κοπέλα που έχει τόση δύναμη, που δεν φοβάται, που αντιμετωπίζει τη ζωή και το θάνατο με τόση ψυχραιμία. Νομίζω πως μπροστά της είμαστε και θα παραμείνουμε μικροί.
Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο στην Αμαλία και στον αγώνα της κατά της ιατρικής και κρατικής αναλγησίας. Χρωστάμε σ' αυτήν την κοπέλα ένα μεγάλο μπράβο κι ένα ακόμα πιο μεγάλο ευχαριστώ, γιατί φώτισε τον δρόμο μας.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν, ότι πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι. Αυτό και μόνο σημαίνει πολλά.

(Ευχαριστώ τον fusmoker που έγραψε από τους πρώτους για την Αμαλία κι εξαιτίας του την γνώρισα κι εγώ)

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αφιερωμένο στην Αμαλία

Το κείμενο αυτό είναι στη διάθεση οποιουδήποτε θα ήθελε να το αναδημοσιεύσει
σε οποιαδήποτε μορφή, με ή χωρίς αναφορά της πηγής.

Ο Μαύρος Γάτος στον ελεύθερο χρόνο του- όταν δεν ασχολείται με το blogging, εξασκεί την Ιατρική. Κι έτσι ξέρει από πρώτο χέρι μερικά πράγματα για την κατάσταση της υγείας στην Ελλάδα, και κάμποσα δυστυχώς για την υγεία στο εξωτερικό (το «δυστυχώς» επειδή η σύγκριση είναι συντριπτική).

Τα όσα ακολουθούν ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ. Αφορούν όμως ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ. Ένα κομμάτι των γιατρών που ΑΣΚΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΒΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, σε πολλαπλά επίπεδα, και με ολέθριες πολλές φορές συνέπειες.

Η ΒΙΑ ξεκινά από την πρώτη επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Ο ασθενής έχει δικαίωμα να θέλει το γιατρό του σοβαρό, ευπρεπή, ευγενικό. Αντίθετα, αντιμετωπίζει πάρα πολύ συχνά γιατρούς αγενείς, επιθετικούς, αμίλητους, αντιμετωπίζει αδιαφορία, ειρωνίες προσβολές, ταπεινωτικά σχόλια. Πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν χυδαία τη θέση τους για να επιβληθούν, μιλούν με λίγες και απότομες κουβέντες, χρησιμοποιούν άγριο ενικό, κάνουν χοντρά και άτοπα πειράγματα.

Αυτά όμως είναι πταίσματα. Το βασικό συστατικό της λεκτικής βίας είναι η άρνηση παροχής πληροφοριών: Πολλοί γιατροί λες και προσβάλλονται βαθιά αν τυχόν ο ήδη τρομοκρατημένος ασθενής τολμήσει να ζητήσει διευκρινίσεις, εξηγήσεις, πληροφορίες.

Περιττό να πω ότι η βίαιη αντιμετώπιση των ασθενών είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ειδικά στην Δημόσια Υγεία, όπου οι γιατροί είναι κακοπληρωμένοι και μονίμως υπερφορτωμένοι.

Πάμε τώρα σε ένα πολύ πιο σημαντικό κεφάλαιο: ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ.

Ο Έλληνας γιατρός έχει συνήθως αποφοιτήσει από ένα πανεπιστήμιο, ελληνικό ή ξένο (συνήθως, γιατί υπάρχουν κα οι γιατροί- μαϊμούδες – τους ξεχωρίζεις πετώντας τους μια μπανάνα: αν ο γιατρός ορμήξει να την πιάσει, σήκω και φύγε τρέχοντας…). Όσοι έχουν έρεθει από Ιατρικές Σχολές του εξωτερικού, σπούδασαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε κάποια αναχρονιστική, άγνωστης φερεγγυότητας και άγνωστου επιστημονικού κύρους σχολή του τέως ανατολικού μπλοκ, και μάλιστα με το προκλητικό για τους καθηγητές status του "πλούσιου Δυτικού"- ναι, μιλάω για μαθήματα περασμένα με μπαξίσια (άλλο αν η οικογένειαστην Ελλάδα στερούνταν, για να στέλνει δίδακτρα και έξοδα στον ξενιτεμένο). Τί να σημαίνουν όλα αυτά για το επίπεδο του μέσου όρου αυτών των γιατρών; Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως γράφτηκαν στην εκεί Ιατρική χωρίς κανένα απολύτως αξιοκρατικό κριτήριο επιλογής...

Όσον αφορά τις Ιατρικές Σχολές της Ελλάδας, η εκεί η φοίτηση επαφίεται στον πατριωτισμό του φοιτητή. Σε παραλαμβάνουν ορεξάτο μόλις βγήκες από το Λύκειο και σ' εγκαταλείπουν στην τύχη σου, λες και κάνουν ό,τι μπορούν για να χάσεις κάθε διάθεση για επιμέλεια. Εργάστηκες βέβαια σκληρά για να μπεις στην Ιατρική, και μόνο το γεγονός ότι τελικά τα κατάφερες σημαίνει ότι είσαι και πολύ δυνατό μυαλό και πολύ επιμελής. Όμως, για να σού δώσουν κουράγιο ώστε να καταστρέψεις τα ομορφότερα χρόνια της εφηβείας σου στα φροντιστήρια, σού είχαν τάξει ότι αρκεί να περάσεις και μόνο στην Ιατρική, και μετά θ’αράξεις (θα καααααάθεσαι, μού είχαν πει εμένα). Όταν πιά θα έχεις μπει, θα δεις να σού δίνονται ένα σωρό ακόμα κίνητρα για να διαφθαρείς και για να το ρίξεις στους φραπέδες: θα δεις τους κουρασμένους ή αδιάφορους καθηγητές να απαξιούν ν' ασχοληθούν μαζί σου, θα δεις ότι η υποδομή των Σχολών είναι αδύνατον να εκπαιδεύσει τον αριθμό των εισακτέων, θα δεις παρόλα αυτά τον αριθμό των συμφοιτητών σου να πολλαπλασιάζεται με μεταγραφές από το παράθυρο κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αλλά υπάρχουν κι ακόμα χειρότερα… Στα κλινικά έτη, όταν θα έπρεπε να μάθεις την πράξη της ιατρικής, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ, παρά μόνο ατέλειωτα κατεβατά και τα SOS για τις εξετάσεις.

Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι ο μέσος απόφοιτος των ελληνικών Ιατρικών σχολών να μπορεί να χαρακτηριστεί ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και όχι ΓΙΑΤΡΟΣ. Και πού θα μάθει την ιατρική ο ανίδεος απόφοιτος; ΣΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΘΑ ΤΗΝ ΜΑΘΕΙ (ΑΝ ΠΟΤΕ ΤΗ ΜΑΘΕΙ). Ναι, όταν θ’ αρχίσει να δουλεύει… [Το γεγονός αυτό το αναγνώρισε και η ίδια η πολιτεία, καθιερώνοντας εδώ και μερικά χρόνια την υποχρεωτική τρίμηνη άσκηση στα νοσοκομεία πριν την έναρξη της Υπηρεσίας Υπαίθρου (του «Αγροτικού»)].

Έτσι εξηγείται η πολύ χαμηλή ποιότητα ιατρικών υπηρεσιών σε αγροτικά ιατρεία, κέντρα υγείας (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ αγροτικοί) και εφημερεύοντα νοσοκομεία (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ ειδικευόμενοι)…

Αυτή η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ των νέων (και παλιών…) γιατρών είναι κι αυτή μια πολύ σοβαρή μορφή ΒΙΑΣ απέναντι στους ασθενείς.

Πάμε τώρα στις γκρίζες οικονομικές συναλλαγές των γιατρών...

Από τις πρώτες επαφές του αγροτικού γιατρού, είναι οι λεγόμενοι «φαρμακάδες». Ακόμα και αυτός που ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις είναι δύσκολο να μην μπλεχτεί στο παιχνίδι της προτίμησης μεταξύ ισότιμων φαρμάκων με κάποιου είδους αντάλλαγμα. Οι πιο προχωρημένοι μπορούν να κερδίσουν πάρα πολλά λεφτά με την ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΙΑ, συνταγογραφόντας φάρμακα άλλα αντ’ άλλων, ακόμα και χορηγώντας πανάκριβα φάρμακα που όμως δεν είναι απαραίτητα και που μπορεί να είναι ακόμα και επικίνδυνα. Οι ακόμα πιο προχωρημένοι μπορούν να κάνουν περιουσίες μέσα σε μερικούς μήνες, γράφοντας φάρμακα εκατομμυρίων σε βιβλιάρια ασχέτων ή και νεκρών (έχει γίνει κι έχουν πιαστεί).

Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά (;;;). Ας μείνουμε στην απλή προτίμηση του ενός ΙΣΟΤΙΜΟΥ φαρμάκου απέναντι σε ένα άλλο. Είναι πιθανό όντως να πρόκειται για εντελώς ισότιμα και ισοδύναμα φάρμακα, επειδή όμως η απληστία πολύ συχνά συνδυάζεται με την άγνοια, πολύ φοβάμαι ότι ο Έλληνας γιατρός δεν επιλέγει πάντα (λέμε τώρα) το καταλληλότερο φάρμακο για τον κάθε συγκεκριμένο ασθενή…

Πάμε τώρα στα γνωστά φακελάκια. Χωρίζονται σε δυό είδη: τα ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΑ και τα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ. Για την βία των ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΩΝ δεν το συζητάμε, υπενθυμίζω μόνο την περίπτωση του γιατρού που καταγράφτηκε από κρυφή κάμερα να ζητά τρίπτυχο φακελάκι (για την εγχείρηση, για τον αναισθησιολόγο, και για την αφαίρεση των ραμμάτων) για να χειρουργήσει ασθενή, υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι «δεν μπορεί η κάθε Καραγκούνα να χειρουργείται σε αυτό το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο μαζί με τους Δικαστικούς και τους Εφέτες». Αθωώθηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου με το επιχείρημα ότι α) η κάμερα ήταν κρυφή και άρα δεν αξιολογείται σαν στοιχείο και β) ότι τα χαρτονομίσματα δεν ήταν προσημειωμένα.

Ας πάμε όμως στα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ φακελάκια… Όταν ο γιατρός μάθει ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ «ΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙ» κάθε φορά που ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ, ακόμα και άγιος να είναι, κάποια στιγμή που ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ «ΔΩΡΑΚΙ», θα το ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ. Με αυτόν τον τρόπο οι ασθενείς, μέσα στο φόβο τους και μέσα στην ανασφάλειά τους, ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ….

Το φακελάκι είναι λοιπόν κι αυτό άλλη μια μορφή ιατρικής βίας, είτε έχει ζητηθεί είτε όχι. Αλλά δεν είναι η χειρότερη μορφή ιατρικής βίας… Υπάρχουν και ΠΟΛΥ χειρότερα.

Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ είναι η ΑΓΝΟΙΑ και η ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ πολλών Ελλήνων ΕΙΔΙΚΩΝ γιατρών. Είτε σπούδασαν σε κάποιο ανεπαρκές ελληνικό πανεπιστήμιο κοιτώντας να περάσουν με SOS όπως όπως τα μαθήματα (μια και κουράστηκαν πολύ για να μπουν στο Πανεπιστήμιο, ή για να μεταγραφούν από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία), είτε σπούδασαν σε κάποιαν τριτοκοσμική και αναχρονιστική σχολή του τέως Ανατολικού μπλοκ, ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ «ΕΙΔΙΚΟΙ» ΓΙΑΤΡΟΙ, και ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΣΧΕΤΟΙ. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συνθήκες λήψης της ειδικότητας είναι άθλιες, με τους ειδικευόμενους να είναι ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ, ΑΔΙΔΑΚΤΟΙ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΕΣ ΩΡΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ, από ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ, εκτεθειμένοι σε ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΣΤΙΣΟΥΝ (ΚΑΙ ΣΥΧΝΑ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ) ΖΩΕΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΙ ΕΙΚΟΝΙΚΑ, χωρίς ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥΣ.

Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος έχει το επίπεδο του τελειόφοιτου φοιτητή της Δύσης και ο ειδικός έχει το επίπεδο του ειδικευόμενου της Δύσης. ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΕΣ.

Από την ώρα λοιπόν που τελειώνει και την ειδικότητα , ο Έλληνας γιατρός έχει δύο δρόμους: Ή θα μπει με κάποιον τρόπο στο ΕΣΥ, ή θα δουλέψει σαν ιδιώτης. Αν μπει στο ΕΣΥ με τις ομολογουμένως άθλιες συνθήκες εργασίας, δύσκολα θα αποφύγει τις παγίδες της Νιρβάνας και του ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟΥ. Αν δουλέψει σαν ιδιώτης, είναι τόσες και τόσο τεράστιες οι δυσκολίες και τα ηθικά διλήμματα που δεν περισσεύει χρόνος για ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Και στις δύο περιπτώσεις, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και για τις νεότερες θεραπείες (αν υποθέσουμε ότι ξέρουν τις παλιές…)

ΑΥΤΗ είναι λοιπόν η πιο σοβαρή μορφή ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα: Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΙΑΤΡΩΝ.

Αφού τελειώσαμε με τους γιατρούς, ας μπούμε τώρα σε ένα άλλο τεράστιο και σοβαρότατο κεφάλαιο ΒΙΑΣ: στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ (ΤΕΧΝΙΚΗ) ΒΙΑ του συστήματος.

Στο δημόσιο τομέα ο ασθενής υφίσταται την βία της ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: τους ασφαλισμένους των ταμείων θα αντιμετωπίσουν κακοπληρωμένους και υπερφορτωμένους γιατρούς, ανεπαρκείς ΚΑΙ ΣΕ αριθμό, μακρόχρονη αναμονή για ραντεβού για εξέταση και εγχέιρηση, που σπρώχνει ακόμα και τον πιο φτωχό προς το φακελάκι ή τον ιδιωτικό τομέα, ατέλειωτη κούραση και ΑΝΑΜΟΝΗ σε εξωτερικά ιατρεία και επιτροπές και ξαναεπιτροπές, παράλειψη σημαντικών εξετάσεων λόγω ανυπαρξίας των μέσων (άλλο αν πανάκριβα μηχανήματα σαπίζουν σε διάφορες αποθήκες του ΕΣΥ λόγω απουσίας προσωπικού κλπ κλπ).

Στον ιδιωτικό τομέα τώρα, ο ασθενής υφίσταται συχνά τη βία της ΥΠΕΡΔΙΑΓΝΩΣΗΣ (κάπως πρέπει να δουλέψουν και τα τόσα κέντρα, και με το αζημίωτο για τον παραπέμποντα ιατρό…) και της ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΠΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, βλέπε χειρουργεία που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, πανάκριβα άχρηστα εξαρτήματα και ιατρικά βοηθήματα, κλπ, κλπ…

Για να πούμε τέλος και του στραβού το δίκιο, πρέπει να τονίσω ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ Ή ΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ υφίστανται σημαντική ΒΙΑ από το σύστημα, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης και της εξέλιξής τους, όπως ήδη ανέφερα σε διάφορα σημεία. Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο….


Προσπάθησα να σικαγραφήσω με συντομία το φαινόμενο της ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα. Δεν το ξεχωρίζω από τη βία που αντιμετωπίζουμε ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ σε αυτήν την χώρα, σε ΌΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ. Κι εδώ, όπως και σε όλες τις άλλες μορφές βίας, το κλειδί είναι Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΥ.


Εν κατακλείδι, το ξαναλέω, η βία είναι ΜΙΑ. Η Ιατρική Βία είναι μόνο μια της ακόμα πλευρά…
.