Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

σεβασμός στον άνθρωπο

Προσωπικά, θα μου επιτρέψετε να αναφέρομαι κυρίως σε θέματα ψυχολογικής βίας.

Σαν πρώτο επίσημο θέμα του παρόντος blog, θα ήθελα να αναφερθώ στη βία που εμπεριέχεται στον κοινωνικό ρατσισμό και τα περαιτέρω φαινόμενα βίας που δημιουργεί η "ταμπελοποίηση" ορισμένων ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων.
Σαν κοινωνία, πάσχουμε πάρα πολύ στο θέμα των ορίων. Αδυνατούμε να διαχωρίσουμε το καλό από το κακό, το ωραίο από το άσχημο, το αντικειμενικό από το υποκειμενικό. Έχουμε αποκτήσει την ψυχολογία της μάζας. Ό,τι μας είναι οικείο το δεχόμαστε. Οτιδήποτε διαφορετικό το απορρίπτουμε.
Από πολύ μικρή ηλικία ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κατεστημένο. Αν δεν είσαι αυτό που περιμένουν οι άλλοι να είσαι, politically correct τρόπον τινά, αυτομάτως γίνεσαι απόβλητος και δακτυλοδεικτούμενος. Είσαι "σπασίκλας". Είσαι "μαύρος". Είσαι "πούστης". Είσαι "τσούλα". Είσαι "φρικιό". Είσαι "ο γιος ή η κόρη του τάδε ή του δείνα". Ό,τι κι αν είσαι, ξεχωρίζεις από το λοιπό κοινωνικό σύνολο κι αυτό είναι το λάθος σου. Περιθωριοποιείσαι, ακούσια ή εκούσια.

Το λάθος που κάνουμε με τους ανθρώπους είναι ότι βλέπουμε το δάσος και χάνουμε το δέντρο. Παύουμε να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο ως μία μοναδική οντότητα, ως individual, και τον κρίνουμε με μόνο δεδομένο ότι είναι διαφορετικός από μας, διαφορετικός από τα κοινωνικά standards που μας έχουν επιβληθεί κι εμείς τα έχουμε απορροφήσει σαν σφουγγάρια.

Κάθε άνθρωπος είναι εκ φύσεως ένα μοναδικό ον. Με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, με την προσωπικότητά του, με την εμφάνισή του, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Δεν υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να είναι απόλυτα ίδιος με έναν άλλο. Ούτε εμφανισιακά ούτε εσωτερικά. Το απόλυτο δεν υπάρχει στη φύση. Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από σάρκα και οστά, αλλά δεν είμαστε ίδιοι. Δεν είμαστε κλώνοι. Και δεν μπορούμε να απαιτούμε να γίνουμε κλώνοι.

Η ατομικότητα και η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα όλων. Ας μην βάζουμε ταμπέλες. Ας μην κρίνουμε τους άλλους επειδή διαφέρουν από εμάς. Ας μη μετατρέπουμε το φόβο του διαφορετικού σε μίσος.

Αν σπείρουμε μίσος θα θερίσουμε μίσος πολλαπλασιασμένο, σαν κόκκους σιταριού. Και το μίσος θα οδηγήσει αλλού... Χωρίς τη δράση δεν υπάρχει αντίδραση.

Η οργή και το μίσος βρίσκουν διέξοδο στη βία. Και πολύ συχνά στις πιο ακραίες μορφές της.

Είμαστε εμείς οι ίδιοι που οπλίζουμε το χέρι πολλών επίδοξων δολοφόνων. Το μίσος μας. Η αδιαφορία μας. Η άρνησή μας να δούμε την πραγματικότητα, να αναγνωρίσουμε τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς μας.

Ακόμα και στη ζούγκλα, όλα τα διαφορετικά είδη ζώων συνυπάρχουν αρμονικά. Τα σαρκοφάγα σκοτώνουν μόνο και μόνο γιατί πρέπει να φάνε. Στα ζώα τα πράγματα είναι απλά. Δεν υπάρχει αίσθηση διαφορετικότητας. Υπάρχει μόνο δύναμη κι αδυναμία. Θα επιβιώσει ο ισχυρός, γιατί ο ανίσχυρος θα γίνει γεύμα. Γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής.

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο του πλανήτη που σκοτώνει από ευχαρίστηση ή από βίτσιο. Είναι το μόνο ζώο όπου επιβιώνει ο ισχυρός μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι έχει τη δύναμη να αφανίσει τον αδύναμο.

Άθελά μας κανιβαλλίζουμε. Αλληλοφαγωνόμαστε σαν άγρια θηρία, βλέποντας γύρω μας αόρατες απειλές. Ό,τι δεν μας μοιάζει το τρώμε, γιατί μας απειλεί η αίσθηση του διαφορετικού. Ό,τι μας μοιάζει πάλι το τρώμε, γιατί μας απειλεί η αίσθηση ισχύος του.

Είμαστε μόνιμα χαμένοι σ' έναν αγώνα επιβίωσης χωρίς αιτία και αφορμή, χωρίς ουσία. Έχουμε χάσει κάθε ίχνος σεβασμού προς τη ζωή και τον άνθρωπο.

Καταδικάζοντας το διαφορετικό στερούμε από τον άνθρωπο την ελευθερία της επιλογής. Του στερούμε τη βασική ουσία του να είναι και να λέγεται άνθρωπος. Του αφαιρούμε κάθε έννοια λογικής, τον εξισώνουμε με ένα άγριο ζώο. Και γινόμαστε κι εμείς άγρια ζώα, καταλήγοντας στη λογική της ζούγκλας. Το λιοντάρι με το λιοντάρι, η μαϊμού με τη μαϊμού και πάει λέγοντας. Κι ο δυνατός να κυνηγάει τον αδύναμο.



3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι:

Σε μία συζήτηση με τους φίλους μου πήρα μία θέση σχετικά με τις ''ταμπέλες'' που οι άνθρωποι βάζουν σε άλλους άνθρωπους...

Οι φίλες μου υποστηρίζουν ότι μία φίλη τους είναι ''τσούλα'' επειδή της αρέσει να κοιμάται με πολλούς διαφορετικούς άντρες και κοιμάται ''ευκολα'' μαζί τους χωρίς να τους γνωρίζει καλά.

Τέλοσπάντων,εμένα κάτι τέτοιοι χαρακτηρισμοί με εκνευρίζουν και θεωρώ ότι ακόμα και αν η συμπεριφορά της κοπέλας αυτής αντιστοιχεί στον ορισμό ''τσουλα'' που δίνουν οι φίλες μου...δεν είναι δουλειά τους
να την κατακρίνουν για τον τρόπο ζωής της ή για τον τρόπο που εκφράζει την σεξουαλικότητά της...

Θέλω όμως να ρωτήσω: έχω άδικο?
είναι αυτος ο χαρακτηρισμός της 'τσούλας' είδος ρατσισμού?ή όχι?

Οι φίλες μου όταν τους είπα την άποψή μου για το θέμα μου είπαν ότι δεν είναι ρατσιστική συμπεριφορά τους (δλδ που χαρακτηρίζουνε εκείνη την κοπέλα΄ 'τσούλα')γιατί πρώτον ΕΙΝΑΙ και αυτές απλά το πιστεύουν ότι είναι και για αυτό το λένε (όπως θα λέγανε ότι κάποιος είναι ρατσιστής ή αστείος ή έξυπνος) και δευτερον με την κοπέλα κάνουνε παρέα και δεν της δείξανε ποτέ ότι δεν την σέβονται στην πράξη.

Πως βρίσκετε την άποψη τους?

θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας για αυτό,Ναταλία

ευχαριστώ πολύ

Natalia είπε...

Καλησπέρα,
δεν ξέρω αν είμαι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος να απαντήσω, αλλά μιας και με ρωτάς θα εκφράσω την προσωπική μου άποψη :)

Όπως πολύ σωστά το θέτεις το: "είναι ''τσούλα'' επειδή της αρέσει να κοιμάται με πολλούς διαφορετικούς άντρες και κοιμάται ''ευκολα'' μαζί τους χωρίς να τους γνωρίζει καλά.", είναι μια ταμπέλα, γιατί το κοινωνικά αποδεκτό είναι η μονογαμία και όλα τα συναφή, ας μην τα επαναλαμβάνουμε.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο γεγονός πως ότι κάνει κάθε άνθρωπος στη ζωή του αφορά τον ίδιο και δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο κατάκρισης και μάλιστα πισώπλατης. Αν η κοπέλα ήταν φίλη μου, εγώ θα το συζητούσα μαζί της μόνο και μόνο για λόγους καθαρού ενδιαφέροντος και δεν θα ασχολιόμουν περαιτέρω, καθώς είναι κάτι που αφορά την ίδια και μόνο. Από τη στιγμή που η συμπεριφορά ενός ατόμου δεν σε επηρεάζει άμεσα δεν βρίσκω καν τον λόγο να ασχοληθείς. Π.χ. εγώ θα χαρακτήριζα "τσούλα" μια κοπέλα που θα με ενοχλούσε προσωπικά και συγκεκριμένα η συμπεριφορά της, όπως το να τα "ρίξει" στον δικό μου ενώ γνωρίζει ότι έχουμε σχέση.

Το να κάνεις παρέα με κάποιον τον οποίο θεωρείς υποδεέστερο από οποιαδήποτε άποψη είναι σίγουρα κάτι που δεν τιμά κανέναν. Στο κάτω κάτω, αν έχεις οποιοδήποτε πρόβλημα με έναν άνθρωπο, οφείλεις να το πεις στον ίδιο και όχι να το κάνεις αντικείμενο κουτσομπολιού και γενικότερης κακίας.

Το να χαρακτηρίσεις μια γυναίκα τσούλα, σημαίνει είτε ότι αυτή η συμπεριφορά σε φοβίζει / τη νιώθεις απειλητική / τη θεωρείς ακατανόητη ή ότι κάπου ενδόμυχα ίσως και να ζηλεύεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο.

Προσωπικά, αυτό που μ'ενοχλεί περισσότερο στο περιστατικό που αναφέρεις, δεν είναι ο ίδιος ο χαρακτηρισμός, αλλά η πισώπλατη συμπεριφορά. Μου φαίνεται αδιανόητο (αν και το έχω βιώσει σε μικρότερες ηλικίες) το να κάνεις παρέα με ανθρώπους που δεν εκτιμάς.

Δυστυχώς πάραυτα, έτσι είναι φτιαγμένη η κοινωνία μας αιώνες τώρα. Οι αρχαίοι λαοί ότι δεν καταλάβαιναν το θεοποιούσαν και το σεβόντουσαν. Η κυριαρχία του χριστιανισμού έφερε μαζί της και τη "δαιμονοποίηση" του αγνώστου και του διαφορετικού και δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μείνει στον μεσαίωνα και αρέσκονται στο να παριστάνουν την ιερά εξέταση. Νομίζω πως είναι πραγματικά κρίμα, σε μια εποχή που δεχόμαστε τόσα ερεθίσματα και το μορφωτικό επίπεδο έχει ανέβει σημαντικά, να είμαστε ακόμα τόσο κολλημένοι σ'αυτά που κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές...

Ανώνυμος είπε...

Ναταλία,σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντησή σου!

Χάρηκα πολύ με αυτά που μου είπες επειδή αν και η ίδια έχω ορισμένες απόψεις για τον ρατσισμό και τις ''ταμπέλες'' δυσκολεύομαι συχνά να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι στον προφορικό λόγο όπως θέλω με επιχειρήματα. Η απάντησή σου με βοήθησε πολύ.

Επίσης,πολύ καλό το άρθρο σου και το blog!

Στέλλα